H προσωπική μου αποτίμηση όσων δοκίμασα το 2019

Από την Γιοβαννα Λύκου, Οινοχόο

Αν κανείς επιχειρήσει να κάνει μία αποτίμηση της χρονιάς που φεύγει θα πρέπει αναγκαστικά μάλλον να χωρίσει τη ζωή του σε τομείς. Αν όχι σε τομείς, σε εποχές κι αν τίποτα από όλα αυτά δε βοηθήσουν, να έχει πάντα τις αισθήσεις του σαν οδηγό. Εικόνες, ήχους, αγγίγματα, γεύσεις και αρώματα.

Καμιά φορά χρειάζονται και όλα αυτά μαζί. Άλλωστε είναι τόσες οι στιγμές που ζούμε. Τόσες που δε μπορούν και να μετρηθούν, κάποιες ίσως και να εξαφανίζονται σα να μην υπήρξαν ποτέ και άλλες να μοιάζουν σα να τις ζούμε συνέχεια.

Στην δική μου προσπάθεια να κάνω την προσωπική μου αποτίμηση γύρω από τα κρασιά και τα αποστάγματα που δοκίμασα το 2019 όλες οι σκέψεις περί κατηγοριοποίησης μάλλον παραπάνω έμπλεξαν τα πράγματα παρά τα έβαλαν σε τάξη. Έτσι αποφάσισα να μην ανατρέξω στις σημειώσεις μου, να μην ξεσκονίσω το αρχείο μου ούτε να το πάω κατά το δοκούν ανακαλώντας τα όσα δοκίμασα. Προτίμησα να μνημονεύσω αυτά τα οποία γεύτηκα και να επαναφέρω τις στιγμές αυτές που όταν τις συλλογίζομαι είναι σαν να βρίσκομαι και πάλι εκεί και το ποτήρι μου να γεμίζει με το ίδιο ποτό.

Αυτές είναι μερικές από τις στιγμές του 2019 που αναπολώ.

Να βρίσκομαι στο Πλωμάρι της Λέσβου και το ποτήρι μου να γεμίζει με ούζο Βαρβαγιάννη μπλε. Πλάι να έχω μία παστή λακέρδα και να αγναντεύω τη θάλασσα.

Να φτάνω με τη βέσπα στη Μαραθιά και να με περιμένει εκεί ο Ευριπίδης με ένα ποτήρι δροσερό Vaptistis κόκκινο.

Να έχω πάντα σπίτι μία φιάλη Κτήμα Στροφιλιά ροζέ και ανά πάσα στιγμή να μυρίζει Άνοιξη.

Να βρίσκομαι μπροστά στο τζάκι, σπίτι, μετά από τη δουλεία και να βάζω ένα ποτήρι Παλαιωμένο Τσίπουρο Κατσάρος απολαμβάνοντας μέσα στην ησυχία της νύχτα τα νιουρίσματα της Σίρλεη.

Να πίνω με την Ελιάννα το αγαπημένο της κρασί, το Variete Λαλίκου Grenache rouge.

Nα ανοίγω ένα Tempranillo από το Κτήμα Παυλίδη και να θυμάμαι τη χρονιά που έκανα τρύγο στη Δράμα

Να μεθάω από τη μυρωδιά των βαρελιών στο κελάρι του Κτήματος Σκούρα και να μη θέλω να τελειώσει ούτε ο Μέγας Οίνος αλλά ούτε και το γύρισμα του Master Chef.

Να μου λείπει το Χερέθ αλλά να είναι πάντα εκεί με μια γουλιά Lustau Oloroso Don Nuno.

Να φτιάχνω το πρώτο μου highball με Jonnie Walker black label μαζί με τη Χρυσάνθη.

Να ψάχνω πάντα το three cents τόνικ να βάλλω στο τζιν μου και ο Κωνσταντίνο να βάζει grapefruit soda.

Να λιγουρεύομαι (σχεδόν) πάντα την τερίνα του Άγγελου Λάντου σε συνδυασμό με το Omega από το Κτήμα Αλφα

Να θέλω να πιώ λίγη ακόμα Champagne Pierre Gimonnet & Fils Brut εκείνο το βράδυ.

Είναι τόσες πολλές που δε μπορώ να τις γράψω σε ένα κείμενο. Αντίθετα θέλω έναν ολόκληρο χρόνο για να τις αφηγηθώ ή έναν νέο χρόνο για να ζήσω κι άλλες πολλές. Στιγμές και γουλιές.

Καλή χρονιά!


Γιοβάννα Λύκου, Οινοχόος