Ανανεώνοντας το πασχαλινό μου "Χαρέμι"...

Ανανεώνοντας το πασχαλινό μου "Χαρέμι"...
Από τον Τ. Πικούνη

Κάθε χρόνο πριν το Πάσχα ανανεώνω το προσωπικό μου χαρέμι... και το ανανεώνω για να πάρω μαζί μου στην "έξοδό" μου του Πάσχα τις καλύτερες συζύγους μου και τις πιο όμορφες οδαλίσκες...

Η αλήθεια είναι ότι ζήλευα τους Τούρκους σουλτάνους... ιδιαίτερα αυτόν τον... αχόρταγο Μουράτ με τις 1200 γυναίκες και οδαλίσκες στο χαρέμι του! Ναι, ξέρω... το γράφω κάθε χρόνο αλλά... τι να κάνουμε, η ζήλεια δεν κρύβεται!

Αυτή η ζήλεια με οδήγησε μέσα στα χρόνια να φτιάξω και εγώ το δικό μου, μικρό "χαρέμι". Με συζύγους -αρκετές!- και οδαλίσκες ακόμα περισσότερες... Όχι, δυστυχώς -ή ευτυχώς!- δεν είναι γυναικείο χαρέμι, αλλά χαρέμι που αποτελείται από... κρασιά, κάτι σαν οινικό χαρέμι! Ο μακαρίτης Μουράτ ήταν βέβαια ασυναγώνιστος! Αλλά και εγώ, ένας κοινός θνητός, δεν έχω παράπονο: Για σκεφτείτε... περισσότερες από 1000 "επιλογές" -ετικέτες κρασιών- συνολικά είναι στη διάθεσή μου, γύρω στις 700 ελληνικές... και αυτά χωρίς τα δεκάδες ούζα, τσίπουρα και αποστάγματα. Και βρίσκομαι κυριολεκτικά από πάνω τους, αφού στις υπόγειες αποθήκες του House of Wine φιλοξενούμε πάνω από 20.000 φιάλες!

'Ένα σωστό χαρέμι πρέπει να ανανεώνεται τακτικά! Προσωπικά ανανεώνω το "χαρέμι" μου συνήθως πριν από το Πάσχα. Γιατί; Μα επειδή τότε έχουν πια κατασταλάξει τα πάντα: Οι νέες σοδειές έχουν πια βγει στην αγορά εδώ και κάποιο καιρό, έχω προλάβει να δοκιμάσω αρκετά νέα κρασιά και να επιλέξω ποια από αυτά θα γίνουν οι νέες μου "οδαλίσκες", και ποιες από τις προηγούμενες οδαλίσκες θα γίνουν "σύζυγοι"... ναι, σπάνια κάποιο νέο κρασί που μόλις δοκίμασα κατατάσσεται αμέσως στο επίπεδο "συζύγου". Αναγκαστικά, κάποιες θα φύγουν... κάποια κρασιά παλαιώνουν, κάποια άλλα όμως "γερνάνε", είναι αναπόφευκτο.

Έτσι λοιπόν και εφέτος, πριν το Πάσχα, πήρα τις αποφάσεις μου. Και όπως κάθε χρόνο, θα μοιραστώ μαζί σας τις ιδιαίτερες, προσωπικές μου Πασχαλινές προτιμήσεις. Και όταν λέω προσωπικές, το εννοώ απόλυτα: Δεν είναι προτιμήσεις ούτε προτάσεις του House of Wine, είναι απόλυτα προσωπικές μου...

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τις αγαπημένες "συζύγους" μου: Όσοι με γνωρίζουν, αστειεύονται και με πειράζουν για το πόσο πιστός είμαι στη μεγάλη μου αγάπη: Τη Fleva Σκούρα, τη δική μου "Βασίλισσα" που ούτε φέτος μπόρεσε κάποια άλλη να την "αποκαθηλώσει" από την κορυφή των ερυθρών μου προτιμήσεων. Μαζί της οι άλλοι δύο "ιδανικοί συνοδοί" του φετινού μας Οβελία προέρχονται από την Εύβοια: Το Syrah Αβαντίς, κρασί-σχολή στο Ελληνικό Syrah, βαθύχρωμο, γεμάτο και τανικό, με πλούσια και πικάντικη αρωματικότητα είναι ότι πρέπει! Αλλά και το Syrah Wild Fermentation του Βρυνιώτη με τις άγριες ζύμες του και την απίστευτη πολυπλοκότητά του είναι ιδανική επιλογή, με τα βατόμουρα, τα μπαχαρικά του και τη λεβάντα να δένουν σε εξαιρετικό βαθμό με τον Οβελία.

Θα απορήσετε ίσως... "Μα 3 Syrah!". Ναι... και το γιατί μπορείτε να το βρείτε σε ένα παλιό μου άρθρο με τίτλο "Οβελίας και κρασί: 3+1 προσωπικές επιλογές..."

Δεν είναι όμως πιά οι μόνες μου επιλογές... μια νέα "σύζυγος", δυναμική, εξαιρετική σε ποιότητα, νόστιμη και απολαυστική θα με συνοδέψει και αυτή στο φετινό Πάσχα: Είναι το "Ένστικτο" της Σίλβας Δασκαλάκη, ένα κρασί που το απολαμβάνω όλο και περισσότερο. Δεν θα λείψει βέβαια μια προηγούμενη αλλά διαλεχτή σύζυγος που όσο και αν περνούν τα χρόνια εξακολουθεί να είναι προκλητική, όμορφη και απολαυστική. Μιλάω για το αγαπημένο μου Αγιωργήτικο από τον Γιάννη Παρασκευόπουλο (εν συντομία Γιάνναρο από εμένα), το Κτήμα Γαία!

Είναι προφανές ότι αυτά τα κορυφαία κρασιά θα συνοδεύσουν τον Πασχαλινό Οβελία... Θα κάνουν παρέα στις τραγανές πετσούλες που ξεκολλάνε από το αρνί κατά το ψήσιμο, θα συνοδεύσουν εκλεκτά κομμάτια του οβελία όταν θα "πέσουν" από τη σούβλα, και θα απαλύνουν τη γλύκα του λίπους (όχι, δεν θα την εξουδετερώσουν!) από τα αριστουργηματικά λιπαρά κομμάτια του αρνιού... Για όσους από του φίλους που θα είναι μαζί μου και για τους οποίους η υψηλή λιπαρότητα είναι κάπως... δύσκολη, έχω μια έκπληξη: Ένα λευκό με υψηλή οξύτητα και ένταση, τη Σαντορίνη Βαρέλι του Σιγάλα! Ναι, ακούγεται κάπως σας... ιεροσυλία, αλλά για δοκιμάστε το! Η υψηλή οξύτητα δρα όπως το λεμόνι....

ΟΚ... ξεκίνησα ανάποδα, έφτασα γρήγορα στο "ψητό", φυσικό δεν είναι; Αλλά έχετε δίκιο... πριν από το αρνάκι στη σούβλα (ποτέ κατσικάκι, και ας λένε ότι θέλουν οι "ερασιτέχνες" που παπαγαλίζουν ότι ακούνε από τους γραφιάδες του Internet) προηγούνται άλλα απολαυστικά εδέσματα. Μια και ξεκινήσαμε ανάποδα, ας συνεχίσουμε ανάποδα: Με το απαραίτητο κοκορέτσι, φτιαγμένο από πλεμόνια (70%), συκώτι (25%) και γλυκάδια (5%), τυλιγμένα αριστοτεχνικά με στρώσεις εντέρων... Είναι αυτό που ψήνεται πριν το αρνί, ο απόλυτος πασχαλινός "μεζές", που γίνεται ανάρπαστος κομμένος σε αχνιστές ροδέλες. Εδώ χρειάζεται ένα δυνατό κόκκινο κρασί. Η προτίμησή μου είναι η "βασίλισσά" μου, η Φλέβα του Σκούρα. Κοντά της φέτος μια οδαλίσκη που θα με συνοδεύσει ακριβώς για το κοκορέτσι: Η υπέροχη Ράμνιστα 2013 του Κυρ-Γιάννη, με τη δύναμή της και τις ιδιαίτερες τανίνες της θα τα βγάλει πέρα με την ένταση των γεύσεων του κοκορετσιού.

Λίγο πιο πριν, και όσο ψήνεται το κοκορέτσι και γυρίζει το αρνί στη σούβλα, σερβίρονται όλα εκείνα τα εξαιρετικά νόστιμα πασχαλινά μεζεδάκια: Σαλάτες διάφορες, κόκκινα αβγουλάκια με λαδορίγανη που... θυσιάστηκαν την Ανάσταση σε τσουγκρίσματα αλλά δεν φαγώθηκαν, πιτούλες, τυροπιτάκια, πλατό με αρμυρά συνήθως τυριά, τηγανητά συκωτάκια, νεφρά και γλυκάδια. Εδώ οι επιλογές μου είναι... λευκές! Μετά γενική απαίτηση των φίλων που συνοδεύουν το τσιμπούσι, επανέρχεται η Ρετσίνα, με δύο υπέροχες οδαλίσκες και μια παλιά αλλά αγαπημένη πάντα σύζυγο: Ξεκινάω από την τελευταία, το ακαταμάχητη Δάκρυ του Πεύκου, που μας έχει συνοδεύσει σε τόσα Πάσχα... επικίνδυνο όμως, γιατί είναι τόσο απολαυστικό που πολλοί το συνεχίζουν στο κοκορέτσι και στον οβελία, χαλώντας μου τη... "σούπα"! Οι οδαλίσκες είναι η πολύ τσαχπίνα αφρώδης ρετσίνα, η Botanic Ρετσίνα Sparkling του Νικολού, και η ρετσίνα Παπαγιαννάκου. Βέβαια, τα προκαταρκτικά μεζεδάκια, και κυρίως οι σαλάτες και οι πίτες θέλουν το... Sauvinion Blanc τους. Και τι καλύτερο από το Sauvignon Blanc Fume του κτήματος ΑΛΦΑ!

Μια και πάμε ανάποδα, το προηγούμενο βράδυ, η Ανάσταση, είναι και αυτή πηγή... οινικών εμπνεύσεων! Και εδώ βασιλεύει η παραδοσιακή μαγειρίτσα! Βέβαια, σούπες και κρασί, δεν αποτελούν συνήθως έναν εξαιρετικό συνδυασμό. Ψιλοκομμένα εντόσθια ωστόσο, χορταρικά που τα ‘μασάς’ και έξτρα όγκος και γευστικός πλούτος, με το αυγολέμονο να προσδίδει πυκνότητα, κατατάσσουν την μαγειρίτσα σε μια ξεχωριστή κατηγορία. Δύο φρέσκιες Σαντορίνες είναι η επιλογή μου: Η Σαντορίνη του Σιγάλα και του Αργυρού με σώμα και ‘επιθετική’ οξύτητα, θα διαπεράσουν την λιπαρότητα του πιάτου, ‘φρεσκάροντας’ τον ουρανίσκο και ισορροπώντας ταυτόχρονα τον λεμονάτο χαρακτήρα της σούπας. Στο τραπέζι θα βρίσκεται και το Sauvignon Blanc Fume του κτήματος ΑΛΦΑ, βέβαια, αλλά και κάποιο από τα Ροζέ της Μεγάλης Εβδομάδας... όποιο περισσέψει, αν περισσέψει κάποιο!

Και πιο πίσω, η (πολύ) Μεγάλη (και οινικά) Εβδομάδα, που για εμένα είναι μια εβδομάδα οινικής απόλαυσης, και σίγουρα νηστεία δεν τη λες!. Είναι μάλλον γαστρονομικό όργιο με το οινικό μου χαρέμι! Μακάρι να προλάβαινα αυτές τις 5 ημέρες από Μεγάλη Δευτέρα έως μεγάλη Παρασκευή να γευόμουν όλα αυτά τα υπέροχα πιάτα της Ελληνικής νηστήσιμης κουζίνας! Σίγουρα όμως θα υπάρχουν στο τραπέζι μας σαν ορεκτικά χταπόδι ξιδάτο, ταραμοσαλάτα, βολβοί τουρσί, αχινοσαλάτα, ελιές, σαν "πρώτα" πιάτα καλαμαράκια τηγανιτά, ντολμαδάκια γιαλαντζί, ζωντανά όστρακα με λεμόνι, μύδια αχνιστά, χορτόπιτες, και σαν "κύρια" πιάτα σουπιές με χόρτα, χταπόδι στιφάδο, αγκινάρες με λαχανικά λαδολέμονο, φασολάδα, φακές με μπόλικο ξύδι, ρεβίθια φούρνου.... ουφ, κουράστηκα, και σίγουρα κάποια ξεχνάω! Όχι βέβαια όλα την ίδια μέρα!

Εδώ το χαρέμι μου που θα στολίσει τα τραπέζια της Μ. Εβδομάδας θα περιλαμβάνει Θέμα Λευκό, Πλαγιές Γερακιών Λευκές, Κυδωνίτσα Θεοδωρακάκου οπωσδήποτε, Σαντορίνη Σιγάλα, Θαλασσίτη, Ασύρτικο της Γαίας Wild Ferment, τη νέα μου σύζυγο στα λευκά, το υπέροχο Chardonnay του Κατσαρού, τη Μαντινεία Νασιάκου και το εξαιρετικό Οροπέδιο Μπουτάρη, καθώς και τα Σαββατιανά Παπαγιαννάκου και Μυλωνά, με μόνη Μαλαγουζιά την πάντα υπέροχη Νεηλύς της Αναστασίας Φράγκου σαν απεριτίφ τα απογεύματα. Από ροζέ θα υπάρχουν τα Πόρτο Καρράς Ροζέ, η αγαπημένη μου Θεόπετρα ροζέ και το πασπαρτού ροζέ, ο Βυσσινόκηπος του Παλυβού.

Όλα αυτά τα θαυμάσια δεν μπορεί να μην "κλείνουν" με κάποια γλυκά κρασιά ή παλαιωμένα Τσίπουρα! Εδώ μεγάλες αγάπες, Dark Cave και παλαιωμένο Τσίπουρο Κατσάρου, και Vinsanto Αργυρού 12 ετών θα μας κάνουν παρέα μετά το φαγητό και δίπλα στο τζάκι (στην Τσαγκαράδα κάνει κρύο!) μέχρι τις μεταμεσονύκτιες ώρες! (οι κακές συνήθειες δύσκολα κόβονται!).

Νομίζετε ότι είναι πολλά, έτσι; Μάλλον δίκιο έχετε... Αλλά ο... τρόμος να μείνουμε χωρίς κρασιά αυτές τις... άγιες (για το κρασί σίγουρα!) ημέρες, το επιβάλλει!

Ξέρω... αδίκησα πολλές από τις αγαπημένες μου "οδαλίσκες". Να ξέρετε επίσης ότι αυτές είναι αυστηρά προσωπικές μου επιλογές και όχι του House of Wine! So… put the blame on me, baby!... Αλλά εφέτος αποφάσισα να πάρω μαζί μου λίγα(!) και εκλεκτά. Και κυρίως, δοκιμασμένα και σίγουρα! Σκοπός είναι η οινική απόλαυση, και όχι η δοκιμή νέων κρασιών που μπορεί να βγουν... πατάτες και να χαλάσουν τα πάντα.

Τώρα... αυτές οι επιλογές μπορεί να μην σας ταιριάζουν! Υπάρχουν όμως στο House of Wine πάνω από 1000 ετικέτες για να διαλέξετε! Και επαναλαμβάνω (μονότονα): Το καλύτερο κρασί είναι αυτό που σας αρέσει!


Στην υγειά σας!


Τάσος Πικούνης

Μοιραστείτε το άρθρο: